آموزش‌های رسمی و غیر رسمی: دیدگاه و تجربیات اعضای هیات علمی پرستاری و مامایی

مقدمه: فرآیند آموزش رسمی به تنهایی قادر نیست تا معلمین علوم پزشکی را برای محیط کاری و پاسخ به تغییرات آماده سازد. مدرسین برای ارائه عملکرد صحیح و مفید نیاز به یادگیری‌های غیر رسمی و مادام العمر دارند. هدف از این مطالعه تبیین دیدگاه و تجربیات اساتید پرستاری و مامایی درباره آموزش‌های رسمی و غیر رسمی است. روش کار: در این مطالعه کیفی به منظور درک دیدگاه و تجربیات اساتید دانشکده پرستاری و مامایی بویه گرگان درباره آموزش رسمی و غیر رسمی با استفاده از روش تحلیل محتوی از 12 عضو هیات علمی، مصاحبه‌های نیمه ساختار انفرادی به عمل آمد. سؤالات مصاحبه در ارتباط با دیدگاه و تجربه شرکت‌کنندگان از «فعالیت‌های یادگیری» بوده است. مصاحبه‌ها ضبط و خط به خط دست نویس شدند و مطابق روش «آنالیز محتوا» مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: «مادام العمر بودن یادگیری، خودیادگیری، ضرورت حرفه معلمی، کسب مدرک» از مضامینی هستند که دیدگاه و تجربه یادگیری اساتید را در خصوص آموزش رسمی و غیر رسمی تببین می‌نمایند. داده‌ها حاکی از آن است احساس آماده نبودن برای کار بعد از اخذ مدرک رسمی بویژه در ابتدای استخدام، انگیزه‌ای برای یادگیری می‌باشد. نفس یادگیری و معلمی و تازه بودن مطالب از محرکاتی قوی برای یادگیری و شرکت در کارگاه‌های آموزشی است. شرکت‌کنندگان در تحقیق عمدتا از «سازمان و زمان» به عنوان موانع یادگیری نام بردند. نتیجه گیری: ضرورت پاسخگو بودن به دانشجویان، ارتقای شغلی، الزامات حرفه‌ای و آشنایی با تازه‌های دنیای علم موجب می‌شود تا اساتید همواره در تلاش برای یادگیری خواه از طریق فعالیت‌های رسمی یا غیررسمی می‌باشند. آموزش رسمی به عنوان پایه‌ای برای یادگیری‌های بعدی لازم است اما کافی نمی‌باشد. در این میان وجود آموزش‌های غیررسمی به عنوان مکمل فعالیت‌های یادگیری نقش اساسی را ایفا می‌نماید.